Os soños van ao alto como as frechas.
Feren como as frechas.
Aínda que un soño é
feble e esguío coma un xunco.
Non tentes apreixar
o seu corpo delgado e fuxitivo.
Os soños non se deixan apreixar:
transcenden do íntimo
e voan polo ceo como as aves.
A patria dos soños é o azul
que é onde acadan
a súa definitiva perfección.
A pureza do soño é semellante
ao chío do paxaro no ar ceibe.
E nós só no soño
temos liberdade verdadeira.
De Camiños de luz e sombra.
Manuel María.
Ningún comentario:
Publicar un comentario